Maar liefst 17 kleppers stonden op 19 mei 1971 voor Bar del Corso in Cesenatico. Klaar voor de start van de eerste Nove Colli. Nu 46 jaar later stonden er meer dan 10.000 deelnemers klaar om zich in het zweet te werken in de heuvels/bergen van Romagna, rondom ministaatje San Marino. Vooral Italianen, maar ook een aantal Nederlanders. CYCLOsportive sprak met één van hen, de ervaren Granfondo rijder Ronald Hogewind. Over Nove Colli, maar ook over de Italiaanse koersbeleving.
Wat is volgens jou het grote succes van Nove Colli?Daar lag ik dan, twee meter lager in naar stekelig kleefgras.
Volgens de organisatie is het de oudste Granfondo die er is. De organisatie heeft dus veel tijd gehad om hun naam en faam te verspreiden. En er zijn zo ontzettend veel wielrenners in Italië! Niet normaal! Nove Colli lijkt vooral onder Italianen erg populair, er stonden bijvoorbeeld slechts 15 Nederlanders aan de start…
Wat vond je van het parcours van Nove Colli?
Het parcours is adembenemend mooi! De eerste 30 kilometer overwegend vlak, net als de laatste 15 kilometer. Daar tussenin de ene heuvel na de andere, valleien, steile beklimmingen, lekker lopende klimmen, snelle en steile afdalingen. Alles zit in deze Granfondo.
Ongeveer alle profs koersen graag in Italië. Niet alleen vanwege de omgeving, maar ook door de manier waarop de Italianen de koers beleven. Wat merk je daarvan bij een Granfondo?
Neem alleen al de finishstraat met tribunes, finishboog en een grote evenemententent. Bij de start warden we met een kanon, confettie en blerende commentatoren weggeschoten. De entourage bij de inschrijving en bij de finish was groots. Volgens mij staat de fiets op plek twee bij de Italianen, kort na hun mama. De passie voor mooie fietsen is echt veel groter dan bij ons in Noord Europa. Alle bolides zijn brandschoon en de renners van top tot teen gesoigneerd. Zwarte sokken worden gezien als zeer slechte smaak. Wel veel fluor, maar dan ook met fluor broek, trui, helm en handschoenen.
Beleven de Italianen het fietsen echt zo anders dan hier bij ons?
Man! Wat te denken van de live coverage op RAI3, inclusief helicopterbeelden en motoren met camermensen. Only in Italy! Of het richten van wielen. Dat wordt door Italiaanse fietsenmakers als een morele verplichting gezien. Doen ze geheel gratis, ze kunnen het niet aanzien als er een renner met een slag in het wiel rondrijdt.
De Italianen staren ook schaamteloos naar mooie karretjes is ons opgevallen. Gewoon even door de knieën zakken, alles van voor tot achter even scannen, opstaan en weer doorlopen. Het gaat ze echt om de fiets.
Waarom heb je gekozen om dit jaar een voor Nederlanders vrij onbekende Granfondo als Nove Colli te rijden?
Ik had er wel eens over gelezen en via Canyon kreeg ik een mail dat ik me met voorrang kon inschrijven. De beschikbare 12.000 plekken zijn binnen 3 minuten uitverkocht. Die voorinschrijving leek me dus een goed idee. Daarnaast vlieg je relatief makkelijk vanaf Eindhoven met Ryanair op Bologna en vanaf Bologna met de auto naar Cesanatico (de stad van Marco Pantani).
Hoe verliep jou Nove Colli?
Uiteindelijk goed, maar het had niet veel gescheeld of ik had Nove Colli niet uit kunnen rijden. Door het vlakke eerste deel, werd er hard gereden. Plotseling moest er worden uitgeweken en daar lag ik in een greppel. Gelukkig kon ik nog net wegduiken van een vangrail. De fiets was gelukkig niet zwaar beschadigd en zelf had ik slechts een paar schaafwonden op mijn benen. Door de adrenaline van de val, kon ik op de eerste helling weer aardig naar voren rijden. Na 80 kilometer begon ik last te krijgen van kramp. Waarschijnlijk voor en zeker ook na de val iets te veel gasgegeven. Vooral bij de laatste steile klim (18%), heb ik gas terug moeten nemen. Het bleef helaas niet bij één valpartij… In een supertechnische afdaling miste ik een bocht. Heel zachtjes kon ik nog wel in de richting van de berm sturen, maar die berm hielt ineens op… Daar lag ik dan, twee meter lager in naar stekelig kleefgras. Omhoog gekrabbeld merkte ik dat er een slag in mijn achterwiel zat, met de remklauw een beetje open kon ik wel doorrijden. Dalen ging uiteraard niet echt goed meer, maar ik heb toch nog de Granfondo redelijk goed kunnen finishen.
Is Nove Colli voor jou de mooiste Granfondo die je tot nu toe gereden hebt?
De Maratona les Dolomiti is voor mij nog altijd de mooiste. Zelfde fantastische organisatie en verzorging. Zowel voor, tijdens en na de koers. In onvergelijkbaar weergaloos landschap. Daar kan werkelijk niks tegenop. De ambiance in Corvara is nog mooier, nog meer fiets, ook meer internationaler.
Welke Granfondo staat er nog op je bucketlist?
Oei, heb er al best een aantal gefietst. Ik zou zeker de GF New York nog eens willen doen. De Marmotte Pyreneeën is nieuw op de kalender, die wil ik ook nog wel een keer rijden. En dan heb je nog het Alpen Brevet in Zwisterland en de Cape Argus in Zuid Afrika 🙂
