Bij Fully fietsen denk ik aan single track rijders die full suspension rijden om “voortdurend tractie te houden” en zo meer energie omzetten in voorwaartse beweging. In deze categorie valt de Merida Ninety Six Team. Erik Westerlaken van Merida vertelde dat de baas bij Merida in een tri-athleet is, waardoor ik het hele merk en ook de testfiets gelijk denkbeeldig al in een wereld van nummerplaatjes, gelletjes, snelle brillen en ingevette benen plaats. In deel 2 van de Merida mountainbike test lees je of dit vooroordeel terecht is.
Tekst: Erik de Bruin
Maar bij “fully” denk ik niet alleen aan single tracks, ik denk óók aan downhill bikes. Ik was laatst met een stel oude BMX vrienden aan het rijden (op Santa Cruz “fullies”, downhill en adrenaline gericht met platte pedalen, dropper seatposts, brede sturen, flanel blokjesblousen etc) en die gebruikten de fietsen met name voor gruwelijke hoge “drops” en “gaps” van een paar meter diep en snoeiharde afdalingen en switchbacks. Op de single tracks gingen ze ook erg vlot vooruit, maar dat kon ook aan de chemie van de groep liggen.De Ninety Six Team is gebouwd voor een uitdagend parcours
Kortom; de term “fully” is dus ongeveer zo breed als de term “MTB” en het was even zoeken naar waar de testfiets thuis hoort. Het was opvallend hoe graag de Ninety Six Team vooruit wilde. Een rasechte wedstrijdfiets, gebouwd met het oog op een uitdagend parcours. De term “team” op het frame verklapt ook met welk gebruiksdoel hij is ontworpen: race. De geometrie zou zich perfect lenen voor bloedsnelle rondes, over bijvoorbeeld de Heuvelrug, maar dan zónder teveel gekkigheid in de afdalingen. De “voorover” zittende positie en de vrij kleine noppen op de banden zorgden bij mij voor wat minder vertrouwen. De banden rollen lekker door, maar hebben niet de grove noppen die lekker in de ondergrond happen.
Klimmen over boomwortels en smalle hobbelige single tracks, de fiets vrat het gewoon op. Daar komt dan de verende achterbrug perfect tot zijn recht. Op alle andere stukken leek het wel of je met een lekke achterband fietste met uitgelockte achtervering. Dan voelde de fiets sompig en verloor je veel energie. Gelockt was de vering mooi stijf en kon je er prima mee op de lange zandpaden koersen. Op dat soort stukken was de andere testfiets, de Big Nine Team de beste weapon of choice. Heel licht en een kruising tussen een allround MTB en een cyclocrosser. Daarmee bedoel ik vooral de snelheid waarmee je erop kon rijden, verbazingwekkend vlotte fiets voor een fully.
Helaas was de uitgezette GPS-track rond Apeldoorn voor de “fully” niet helemaal spannend en technisch genoeg, hij kan een boel meer uitdaging hebben. Dit geldt waarschijnlijk in een groot deel van Nederland, hoewel je er op de Posbank, de Heuvelrug of in Limburg prima mee kan vlammen. Ook de gemonteerde cassette achter had een bereik dat veel groter was dan dat je in grote delen van ons land nodig zal hebben.
Het viel wel op dat de rubber ringetjes om de dempers telkens helemaal onderin zaten, wat zou betekenen dat ik een paar keer op de uiterste stop van de veerweg ben geraakt. Waarschijnlijker is, ook gezien de route, dat ze door vocht en zwaartekracht op de upsidedown fork van Rockshocks naar beneden zijn gezakt.
Ik heb even op de site van Merida gespiekt en de Merida ninety six team 2017 is al uitverkocht, behalve de kleinste maten. Dat betekend toch dat er genoeg fanatieke mtb’ers zijn die de €7499,- op tafel willen leggen voor deze fiets die wij hebben getest. Zo breed als de term “MTB” is behoor ik met zekerheid niet tot deze doelgroep, maar ik denk dat ze voor de juiste koper een heel goede fiets hebben gemaakt!
Ikzelf zou vrolijker worden van een rit op de One-twenty 7000, of de big-trail 900. En dan bij het Lunterse gat 🙂
Plus
– lichte fiets en veel tractie op single tracks
– geometrie leent zich goed voor competitief gebruik, waarop Merida doelt ook
– Trapt lekker licht, ook door lichaamshouding gaat hij vlot vooruit
– complete fiets, mooi afgewerkt en geheel naar eigen filosofie (altijd pluspunten)
Min
– Voelde ondanks de maat L toch wat kort, maar dat kwam met name door het parcours met lange glooiende paden.
– Kleurstelling zwart/wit/groen is corporate, snap ik. Maar er stonden een paar instapmodellen met spannender kleuren en laksoorten.
– prijsstelling is erg hoog en richt zich op een fanatieke niche. Hierdoor hou je na een doorsnee testritje het gevoel, nog niet goed te begrijpen waarop deze is gebaseerd.
– SRAM brake-lever met geïntegreerde shifter, de opschakel knop zit zwaar in de weg waardoor je in een klim ongewild opschakelt.
Lees ook het artikel over de Merida Big Nine Team
