Moe komen Rob en ik na een lange autorit aan bij Hotel Adler in het Italiaanse Villabassa. De receptioniste verwelkomt ons alsof we staatshoofden zijn. Een warmer en vriendelijker welkom lijkt ons haast onmogelijk. De volgende dag fietsen we over de Passo de Furcia en Passo delle Erbe richting Bressanone. Tenminste dat was het plan. Het liep anders.
Fotografie: Rob Tuithof
Hoteleigenaar Christian blijkt een fietsmuseum in het hotel te hebben. De koersfiets van Marco Pantani staat prominent in het midden op de oude dansvloer. Koersplaatje zit nog op de fiets en ook het shirt van Il Elefantino hangt bij de fiets. Hij vertelt ons dat morgen Eroica Dolomiti op het programma staat. Wat?!Leren fietshelmen, stofbrillen, gebreide truien, Het is een prachtig schouwspel.
Rob en ik kijken elkaar aan, we denken hetzelfde: ‘Ook wij moeten meedoen!’. Als we dit idee ter sprake brengen, gaat het rap. In no time zijn er fietsen en kleding voor ons geregeld. Want deelnemen op onze carbon fietsen in onze latex pakjes is uit den boze!
Vallen wij met onze neuzen in de boter of niet?! Ons bezoek aan Italië kan al niet meer stuk, en dan moet de tocht op mijn Bianchi door de de Dolomieten nog beginnen! Oh ja! Over één ding maken we ons wel een beetje zorgen. Het verzet… Voor 50/46 en achter maximaal 20 (gokje). Dat is even iets anders dan wat er op mijn carbonracer is gemonteerd (50/34 bij 11/28). Kortom dat wordt zwaar ploegen op zaterdag in de Dolomieten.
Eroica Dolomiti
Gespannen zitten we de volgende dag aan het ontbijt. We hebben om 7.00 uur afgesproken met Claudia om te vertrekken naar de start in San Candido op 5 kilometer van ons hotel in Villabassa. Er zijn nog wat andere deelnemers in het hotel en ze zien er allemaal even prachtig uit. Het wordt ons duidelijk. Bij Eroica events gaat het niet om snelheid. Eroica is een lifestyle. De deelnemers doen hun uiterste best om er zo authentiek mogelijk uit te zien. Bij de meesten is dat meer dan geslaagd.
Fietsers in allerlei (voor ons) vreemde uitdossingen verzamelen zich op het plein voor de kerk in San Candido. Het is een klein clubje enthousiastelingen. Naar schatting staan er 100 liefhebbers aan de start. Oude leren fietshelmen, stofbrillen, gebreide truien, dames met mooie vlechten in het haar en mannen met reservebanden om hun schouders. Oude dagen herleven! Het is een prachtig schouwspel.
30 km gravel
De meute verlaat om 8.00 uur het kerkplein en zet koers richting Carborin en daarna naar Cortina d’Ampezzo. Waar eerst een spoorlijn lag, ligt nu een prachtige gravelweg. We doorkruisen een in nevelen gehuld bos en de weg gaat licht omhoog. Geen probleem op de Bianchi Specialissima. Na 15 kilometer (vd 90) gebaart Kurt, organisator van Eroica Dolomiti, ons te stoppen en hij wijst in de verte naar een indrukwekkende rotspartij in de verte. “Drei Zinnen”, zegt hij. Drei Zinnen staat voor drie hoge toppen in de Dolomieten. De Cima Ovest (2.973 meter hoog), de Cima Grande (2.999 meter hoog) en de Piccola Cima (2.856 meter hoog). De toppen hangen in de mist. Het zorgt voor een fenomenaal uitzicht.
Verder gaat het over de 30 kilometer lange gravelweg! We kruisen een drooggevallen gletsjerrivier en staan plotseling oog in oog met een kudde koeien. Een aantal kijkt dreigend naar de vreemde gasten op oude fietsen. Maar we mogen passeren. Vlak na Carborin gaat het in dalende lijn richting Cortina d’Ampezzo. Het uitzicht op de om ons heen liggende Dolomieten is prachtig. Psssssssss! Rob rijdt lek… En wat hebben we niet bij ons? Reservebanden en bandenlichters. Helemaal vergeten van onze eigen moderne fietsen af te halen. Shit! Gelukkig is de saamhorigheid groot. Al snel stopt er iemand om ons aan een reserveband te helpen. We kunnen weer door. Niet veel later, pssssssss! Weer lek en weer is het Rob die langs de kant van de weg staat. Al snel is duidelijk waarom. Zijn buitenbanden zijn volledig op. Echt vintage ;-). We bellen mecanicien Andrea en al snel komt hij aangereden in zijn oude Volkswagen bus. Top!
Cortina d’Ampezzo
In Cortina d’Ampezzo genieten we van een klein glaasje rode wijn bij de stempelpost. Wat? Juist, een klein glaasje rode wijn. Eerder kregen we al een glaasje Prosecco bij stempelpost nummer 1. Zou je minder pijn in de benen voelen na twee kleine glaasjes wijn zodra je met 46-20 naar Misurina moet klimmen. De steilste stukken zijn hier dik boven de 10%. Poeh. Ik gok dat we met nog geen 60 omwentelingen per minuut omhoog kruipen. Dit doet serieus pijn. Toch halen we nog wat mensen in. Het kan nog langzamer, we zien ook mensen lopen. Leuk hoor dat gedoe op oude fietsen… Als Rob voor de derde keer problemen heeft aan zijn fiets geeft hij de pijp aan Maarten. Andrea komt hem opppikken. Solo vervolg ik mijn weg door de Dolomieten. Bovenop Tre Croci neem ik de tijd voor een praatje met wat andere deelnemers aan Eroica Dolomiti. Allemaal komen ze zwoegend boven, maar allemaal zijn ze even enthousiast.
In de afdaling doe ik het rustig aan. Zonder helm is het niet verstandig om vol gas af te dalen. Wat ook niet meehelpt is een voorrem die tijdens het remmen openschiet. Niet fijn als je voelt dat er opeens veel remkracht verloren gaat. Gelukkig is er weinig verkeer en zijn de wegen hier breed en prima in orde. Na een kilometer of vijf, gaat de weg weer omhoog. Richting Lago di Misurina moet er weer stevig geklommen worden. De weg loopt hier maar liefst 12% omhoog. Het aantal omwentelingen daalt weer naar onder de 60. Als een Italiaans wielrenner mij op zijn carbonracer met een koffiemolen-verzet voorbij komt fietsen, pik ik aan. De snelheid wordt verdubbeld, en voor even denk ik dat deze man mij naar de top gaat brengen. Maar het is zelfmoord. Niet wetende wat er nog gaat komen, laat ik de pezige Italiaan gaan.
Lago di Misurina
Het laatste stuk naar het bergmeer Lago di Misurina is gelukkig een stuk vriendelijker voor mijn benen. Links en rechts alpenweiden met koeien en in de verte een fantastisch uitzicht op de mij omringende Dolomieten. Ik stop voor een sanitaire stop bij Istituto Pio XII. Een prachtig oud gebouw waarin onderzoek wordt gedaan naar kinder-astma. De organisatie heeft hier een bevoorradingspost ingericht. Ik wil eigenlijk snel weer door, maar dat gaat er bij de kok, die in de buitenlucht pasta staat te koken, niet in. Ik vraag om het laatste beetje pasta uit de pan. ‘No!’ Klinkt het gedecideerd. Ik begrijp verder weinig van zijn Italiaans. Maar dat ik niet verder mag fietsen zonder een bord verse pasta gegeten te hebben is duidelijk! Na de lunch rijd ik langs het meer over de Via Monte Piana richting Carbonin. Ook zonder helm en met een soms haperende voorrem is deze afdaling geen probleem.
Prato Piazza
Na Carbonin gaat de weg weer omhoog. Met een stijgingspercentage van ongeveer 4 a 5% is het op de Bianchi prima fietsen. Zo prettig dat ik de afslag naar Prato Piazza mis. Mensen roepen mij terug. Had ik maar niet geluisterd, was ik maar doorgereden over de weg naar Cortina d’Ampezzo. Wat volgt is een klim van 8 kilometer over een gravelweg. Nou ja, weg… Heel eerlijk is dit absoluut geen weg voor racefietsen. ‘Dat is Eroica’, zal organisator Kurt mij achteraf vertellen. Tsja… Losliggende keien, grind en stijgingspercentages van dik 10% maken het hier haast onmogelijk om te fietsen. Dan fiets ik weer een stuk, om later weer een stuk te moeten lopen. En ik ben niet de enige. Het is warm op deze klim en halverwege kan ik bij een waterbron mijn bidon vullen met heerlijk vers bergwater. Ik loop met mijn fiets naar een boom. Schuif beide voeten in de toeclips, zet kracht op de pedalen en zet mij af tegen de boom. Het is voor mij de enige manier om weer op gang te komen. Ik krijg het anders niet voor elkaar om twee voeten goed in de toeclips te wringen. Het tempo is daarvoor simpelweg te laag en de ondergrond te ruig. De top naar Prato Piazza ligt net boven de 2.000 meter. Het laatste stuk loop en fiets ik boven de boomgrens. Hoewel ik al een half uur snakkend uitkijk naar de top, blijf ik toch ook genieten van het uitzicht. Absurd mooi is het hier! Na anderhalf uur lopen en fietsen bereik ik de top. Snel een stempel halen en naar beneden. Nog 30 kilometer liggen er tussen Prato Piazza en de finish in San Candido. Ik maak me zorgen om de afdaling, als dat ook een weer een gravelweg is…? Gelukkig ligt er asfalt in de afdaling. Een makkelijke afdaling is het echter niet. Ik kom een Nederlandse deelnemer tegen die we bij de start ook al gesproken hadden. Het idee om samen af te dalen laten we snel varen. Hij heeft zijn tubes moeten vervangen op zijn blauwe Koga Miyata uit de jaren 80. Het type waarop Peter Winnen de etappe naar Alpe d’Huez won in de Tour de France van 1981. De nieuwe tubes krijgt hij niet goed op de velg geplakt. Hij is bang dat de tube er ieder moment af kan lopen en doet het heel erg rustig aan in de afdaling. Terecht, later blijkt dat hoteleigenaar Christian in de afdaling is gevallen. Onder het bloed kom ik hem vlak voor de finish tegen in Villabassa. Slechts schaafwonden, maar een fraai gezicht is het niet.
Het heftigste deel van de mediumroute van 90 kilometer zit er nu op. Fietsend over glooiende wegen vervolg ik mijn weg naar de finish. Daar wacht Rob mij op. Bij dames in traditionele kleding waar Tirol bekend om is, haal ik mijn laatste stempel. De kaart is vol, de benen leeg. Het hoofd vol met prachtige herinneringen. De rit door de Dolomieten op de geleende Bianchi Specialissima zit erop. Wat een avontuur!
Waar, hoe en wat
Reis en verblijf – Wij verbleven in hotel Adler in Villabassa. De hoteleigenaar Christian, heeft een fietsmuseum in de oude discotheek van het hotel. O.a. de fiets waarop Marco Pantani de etappe naar Alpe d’Huez won, is hier te bewonderen. Vraag aan Christian iets over zijn verzameling en al snel zit je aan de wijn, kaas en worst. Deze man heeft passie voor fietsen en lekker eten! Vanuit Utrecht is het iets meer dan 1.000 kilometer met de auto naar het Noord Italiaanse Villabassa.
Website organisatie: https://eroica.cc/eroica-dolomiti
Ook in Nederland is er een mooi Eroica evenement: Eroica Limburg. Eroica Limburg is een drie dagen durend event met activiteiten voor het hele gezin. Het festival opent op vrijdag 29 juni en eindigt op zondagavond 1 juli.
Eroica Limburg biedt naast het wielrennen ook drie dagen lang beleving voor jong en oud. Tussen vrijdag 29 juni en zondag 1 juli staat Valkenburg in het teken van Eroica Limburg. Het is niet alleen wielrennen wat de klok slaat. Ook cultuur, muziek, eten en drinken komen op het finishterrein in het Dersaborgpark (voor het gemeentehuis) ruimschoots aan bod. Muziek, liveoptredens van bandjes en artiesten; heerlijke streekgerechten en gerechten uit eigen keuken, alles komt voorbij. Het spreekt voor zich dat er ook diverse stands met retro kleding op de start- en finishlocaties te zien zijn. Daarnaast zijn er vele oude wielerhelden aanwezig die de heroïsche anekdotes nog eens zullen ophalen met de bezoekers. Uiteraard nemen zij hun WK-, Tour- of olympische fietsen en truien mee. Voor elke wielerliefhebber iets om van te smullen.
Website organisatie: https://www.eroicalimburg.nl/#home
