Leon van der Ster heeft al een heel wielerleven achter de rug. Stilletjes verlangt hij al jaren naar de kussen van de rondemiss. Nu op zijn 39ste zet hij nog één jaar alles op alles om zijn droom waar te maken. Op het hoogste podium belanden van een cyclo of elitewedstrijd. Leon houdt voor CYCLOsportive een dagboek bij van zijn weg naar de top.
door Leon van der Ster
In plaats van de training van gisteren overleg ik even via de app met Norbert of nog een uurtje binnen fietsen met wat sprintjes goed zal zijn. Zo gezegd, zo gedaan en ik maak, wanneer Devi uit school bij zijn vriendinnetje gaat spelen en Britta lekker thuis op zolder met haar poppen en Playmobil kan spelen, even tijd om 3 kwartier binnen te fietsen. ’s Avonds verrassen we Geertine wanneer zij uit haar werk thuiskomt met mooie tekeningen van de kinderen en een etentje bij restaurant de Koningshoeve, waar we met zijn viertjes heerlijk hebben gegeten. Tenslotte moet ik de balletjes van ‘man en vader’ ook heel in de lucht weten te houden en lekker uit eten levert dan weer de nodige pluspunten op…Mooi tussen vele kleppers kunnen meestrijden. Wat dat betreft voelde ik me weer een jonge god van 18 jaar!
Zaterdag 6 februari blijkt het wederom een heerlijke dag te worden en krijg ik zin om er weer eens lekker ouderwets in te gaan vliegen op het mooie clubparcours van De Mol. Niets weerhoudt me vandaag ook. Ik hoef niet rustig aan te doen. Op de fiets heen, kan ik voor het eerst mijn vermogensmeter testen. Ik heb op de Garmin 810 gekozen voor ‘vermogen’ en zie mijn vermogen als een knipperlicht heen en weer springen, terwijl mijn hartslag en snelheid toch echt constant zijn. Twijfel in mijn kop of het wel goed gaat. Ik ben na drie km. in staat om naar Norbert of de leverancier te gaan bellen, maar stop eerst maar even langs de kant. Ik zie dat er ook een ‘vermogen per 3sec’ op zit en klik die maar aan. Dat scheelt iets, maar ook nu schiet vermogen dan weer met 20 watt omhoog en dan weer met 30 watt naar beneden. Ik besluit me er maar niet aan te storen en vraag na afloop anders wel wat goed is.
Gelukkig zie ik Norbert bij De Mol en hij legt uit dat dit normaal is. Je vermogen fluctueert ook met elke trap en dat ik zal zien dat dit geleidelijk ook stabieler gaat worden. Ik zie nog een hoop clubgenoten van Cycloteam die ofwel bij de B-groep hebben gereden of die straks ook starten bij de A-groep. Altijd gezellig je fietsmaten uit het gehele land hier in Dordrecht terug te zien. Tegen club-en naamgenoot Leon zeg ik dat het vandaag bij ons geen massasprint gaat worden. Dat was bij de B-groep namelijk weer wel het geval en ook de afgelopen weken bij de A-groep. Ik ben zo goed van vertrouwen (en heb ook een grote bek) dat ik er desnoods persoonlijk voor zorg dat de hele boel uit elkaar wordt gereden. En wie A zegt, moet ook B zeggen, dus bij de start maar gelijk vooraan gaan staan. Uiteindelijk het geluk dat de jongens van Westland éénzelfde plan hebben en de koers vanaf het begin hard willen maken. Binnen een paar honderd meter ontstaat zo de eerste kopgroep en vliegt het tempo al gelijk de lucht in.
Kleppers die je van voren mag verwachten zitten daar ook en als ze de slag hadden gemist, dan zitten ze in de tweede groep die volop moest koersen om ons tienen bij te halen. Ik ben er de laatste jaren iets te lang uit geweest om al die jongens bij naam te kennen, maar zie en voel wel dat ik met behoorlijk wat kwaliteit in de kopgroep mag rijden. Twee klasbakken van 3M, drie toppers van Westland en nog een paar andere elite kleppers rijden met deze ouwe in de rondte. In het begin heb ik het gevoel of er een paar bewust een gaatje laten vallen voor me. Precies als die jongens van 3M nog net wat harder gaan rijden. Op mijn 53 rijdt het voor mijn gevoel een heel stuk lekkerder en ik doe maar net of mijn neus bloed en besluit elke gaatje wat er valt gewoon weer dicht te rijden. Op mijn schermpje zie ik constant waardes ruim boven de 400 watt. Het heuveltje op zelfs steeds boven de 700/800 watt. Als dat maar goed gaat. Na een minuutje of 15 voor mijn gevoel toch echt wel gekoerst te hebben, sla ik zelf ook even 2 beurten over. Ik moet even pas op de plaats doen, zeker de tempoversnellingen van de 3M mannen hakken er stevig in.
Achter ons staan ze ook niet stil en ik baal eigenlijk wel dat dit niet gelijk de goede slag is. Ik ben in dubio, moet ik nou echt volle bak gaan rijden om samen weg te blijven of blijf ik gewoon zo doorrijden en worden we teruggepakt. Nog één keer even op kop en ik realiseer me dat er niet heel veel overschot meer bij me inzit en kies dus voor optie 2. Dan maar teruggepakt worden.
Uiteindelijk blijkt in groep 2 cycloteamklepper en nationaal MTB Marathon kampioen Christian de Graaff er mede de oorzaak te zijn dat we teruggepakt worden. Als hij de machine aan geslingerd heeft, dan weet je wel hoe laat het is. Met een man of 30 blijven we toch nog redelijk gestaag doorrijden en dubbelen we uiteindelijk het peloton. Ik blijf me wonderbaarlijk goed voelen en kan me makkelijk staande houden voorin. Doordat het nu een beetje chaos is met alle gedubbelde renners, heb ik niet door dat er inmiddels 2 renners vertrokken zijn en aansluiting hebben gemaakt met een groepje voor ons. Ik meen dus nog steeds voor de overwinning te kunnen rijden en dat is wel een leuk gevoel als je vader en zoon ook langs de kant staan te kijken. Dan rijd ik sowieso altijd een stukje harder dan ik normaliter kan.
Met nog iets meer dan 1 ronde voor het einde springen er weer 2 man weg, terwijl ik net eventjes niet lekker zit op plek 10. Er komt niet gelijk een reactie en kom wederom met mezelf in de knoop. Ga ik dan maar het gat dichtrijden en hoop dat Christian de boel erop legt? Tenslotte werd hij twee weken terug in de massasprint hier al eens 2de. Ik twijfel voor het mooie net te lang en ga toch maar achter die anderen aan. Ik rijd weliswaar een klein stukje van het gat dicht, maar neem de rest natuurlijk weer lekker op sleeptouw. Net voor de Molshoop dendert de rest me voorbij en kan ik nog net als één van de laatsten van de groep aanpikken. Richting de laatste bocht valt het echter stil en zo schuif ik nog wat op, maar zit voor de sprint voor uiteindelijk de 5e plek totaal niet meer goed geplaatst. Uiteindelijk wacht me een ondankbare 18e plaats in de uitslag. Nou ja, ik kan gelukkig snel de knop omzetten en heb heerlijk getraind vandaag. Mooi tussen vele kleppers kunnen meestrijden. Wat dat betreft voelde ik me weer een jonge god van 18 jaar!
Na even nagepraat te hebben met mijn vader en Devi, ga ik me omkleden voor de weg terug. Op mijn gemak rijd ik terug naar Klaaswaal, ik merk aan mijn maag dat er iets niet helemaal goed zit. Wellicht toch te diep gegaan? Bij thuiskomst houd ik me groter dan ik me al werkelijk voel. Het lijkt of het stadium van ontbinding is ingezet. Maar dat kan natuurlijk niet als je nog een leuke zaterdagavond wilt hebben en met vrouw en kinderen een leuke DVD wilt gaan kijken. Beetje traditie in huize Van der Ster, lekker met zijn viertjes op de zaterdagavond op de bank, wat te knabbelen erbij en dan een leuke film kijken met en voor de kids. In de nacht word ik al een keertje wakker van de buikkrampen. Een paar keer boeren en een beetje water helpen me weer verder de nacht in. Zondagochtend zet het echter door. Ik ben aan de diarree en ben zo brak als een Brabander rond deze tijd van het jaar in Den Bosch. Ik krijg geen hap door mijn keel en alles wat ik wel probeer, komt er vandaag ook weer heel snel uit. Binnen 24 uur ben ik van een jonge God verandert in een hoogbejaarde man die zijn bed niet meer uit weet te komen. Maar ergens, ergens daar diep van binnen, is het vuur verder gaan branden. Het vuur van vertrouwen dat die ambitie om aansluiting te gaan maken bij de elite top, steeds realistischer wordt. Wie weet?
