Strade Bianche, dromen van Italië, maar het kan ook in eigen land!

De glooiende heuvels. Gevuld met wijnranken en olijfbomen. De cipressen die van elke Toscaanse weg het perfecte plaatje maken. Het knisperende geluid van de voor Toscane kenmerkende Strade Bianche. I love it! He jij daar, STOP! Blijf vooral dromen hoor van mooie bestemmingen. Maar blijf vooral ook in eigen land op zoek naar het Italië-gevoel.

Voor een beetje Italië-gevoel: een cappuccino to-go bij Pannenkoekenhuis Bergzicht.

Nee, er groeien hier weinig cipressen, olijfbomen ben ik ook nog weinig tegengekomen. Wijn wordt wel steeds meer in Nederland gemaakt. Global warming heeft zo zijn voordelen. Op zoek naar Italië in Nederland blijkt dat we hier meer dan genoeg Strade Bianche hebben. Sterker nog, met gemak kan hier in Nederland een route worden gemaakt met meer gravel dan het aantal km’s grind die in GF Strade Bianche verwerkt zitten.

De Randstad

Op de website van gravelrides.cc staan heel veel gravelroutes. Zelf ben ik woonachtig in de omgeving van Utrecht, ook wel de Randstad. Volgens Wikipedia een ‘polycentrische’ (veelkernige) stedelijke concentratie^[1] of conurbatie in het westen van Nederland, een grootstedelijk gebied waar verschillende agglomeraties met eigen centrumsteden aan elkaar gegroeid of groeiende zijn. Ze omvat de vier grootste steden van Nederland: Amsterdam, Rotterdam, Den Haag en Utrecht, met de verstedelijkte gebieden in hun omgeving.

Gravelparadijs

Weinig hoop op een gravelrit zou je denken. MIS! Het hele gebied tussen Naarden, Hilversum, Soest en Maarn leent zich uitstekend voor een gravelrit. Bij deze door CYCLOsportive omgedoopt tot Strade Bianche Utrecht. Geen Siena als startlocatie. Maar met restaurant ‘buiten in de kuil’ in Lage Vuursche toch een startplaats met allure. Nu even niet (corona…), maar normaal gesproken hangt hier een goed sfeertje. En nog fietsvriendelijk ook! Binnen zijn slotjes te krijgen, zodat je de fiets buiten aan een kabel op slot kunt zetten. Top!

Vanaf De Kuil fiets je gelijk over de Utrechtse Strade Bianche. Over een heerlijk hard schelpenpad fiets je richting Lage Vuursche. Vergeet niet te zwaaien naar king mother Beatrix als je haar riante landgoed passeert. Met hier en daar een stukje asfalt, fiets je rondom Lage Vuursche het grootste gedeelte over schelpenpaden. Deze paden zijn bij droog weer ook prima met de racefiets te doen. Na vliegveld Hilversum volgen de onverharde stroken zich in rap tempo op. Dit deel van de route (Lage Vuursche en Hoge Vuursche) is een waar gravelparadijs.

Cappuccino to-go

Als je de route Lage/Hoge Vuursche verlaat, volgt er een deel waarbij nagenoten kan worden van wat je zojuist achter de rug hebt. Kortom, er volgt nu een overbrugging over het asfalt. Op weg naar Soest, daar duikt de route het bos weer in. Helaas niet over gravelpaden, maar het door het bos kronkelende fietspad rondom Soestduinen is zeer de moeite waard! Precies op het moment dat je het gravel begint te missen, duik je na Soesterberg de Oude Postweg op. Een verraderlijk stukje off-road. De weg loopt hier stiekem omhoog. De verzuring die optreedt ligt niet aan het gebrek aan vorm :-). De daaropvolgende Treeklaan en Treekerweg staan weer garant voor heel veel gravel/grind/zand. Vergeet niet om halverwege de rit voor een beetje Italië-gevoel een cappuccino to-go te halen bij Pannenkoekenhuis Bergzicht.

Koepel van Stoop

Hoogtepunt van de route (voor mij persoonlijk) is de onverharde strook die kort na de koffiebreak volgt. Vanaf De Laagt volgt een onverhard pad met grove steentjes. Het pad loopt gemeen omhoog. Het geeft mij altijd een echt ‘buitenland-gevoel’. Bij de Koepel van Stoop eindigt de klim. Dit theehuis is in 1840 gebouwd in opdracht van bankier J.B. Stoop. De bankier wilde op het landgoed zijn gedroomde buitenplaats laten bouwen. Door allerlei praktische bezwaren ging de bouw niet door. Wat overbleef waren de prachtige gravelpaden (oorspronkelijk bedoeld als oprijlaan naar de buitenplaats) waar wij nu kunnen genieten op de gravelbike. Met dank aan J.B. Stoop.

Na dit hoogtepunt volgt weer een schelpenpad richting Traayweg. Hierna liggen de langste en mooiste stroken achter je. Het is nog 15 kilometer richting Lage Vuursche. Asfalt en gravel wisselen elkaar in het laatste deel van de route af. Na 86 kilometer zit Strade Bianche Utrecht er op. Waarbij er voor 50% van de route over gravelpaden is gefietst. Ter vergelijking. Bij DE Strade Bianche in Toscane is dat slechts 22% 😉

Wil jij in september met CYCLOsportive mee naar de echte Strade Bianche? Dat kan. Via onderstaande link kun je alles vinden over deze reis en je ook inschrijven:

GA NAAR HET INSCHRIJFFORMULIER

Wil jij Strade Bianche Utrecht fietsen? Download dan de route op mijn Komoot-pagina.