Een lekke band, hoe leuk is dat? De lekke band zelf is helemaal niet leuk natuurlijk. De lekke band komt nooi gelegen. Altijd als het koud is, of als het regent, of als de beslissing in de koers gemaakt wordt. Maar toch kan een lekke band ook leuk zijn. Geen beter vermaak dan leedvermaak, toch? Veel fietsers zullen dit wel herkennen als er iemand in zijn of haar fietsgroep lekrijdt.
door Gerrit Vermeulen
In mijn vaste fietsgroepje zitten verschillende lekrijders. Ik zal ze niet bij hun echte naam noemen. Ik wil hun privacy enigszins bewaren :-). Maar je hebt Niels, het onhandige type. Eigenlijk is hij degene die het hardste lacht bij een lekke band. Ik heb Niels nog nooit een band zien plakken of een band zien verwisselen. Talloze keren hebben we hem gezegd dat hij thuis moet gaan oefenen om zelf een band te verwisselen. Tot nu toe zonder resultaat. Als Niels lekrijdt, zet hij zijn onnozelste gezicht op, krijgt hij van die zielige, haast tranende hondenogen en zegt hij dat hij geen idee heeft hoe hij de band moet verwisselen. Aangemoedigd door de rest van de groep gaat Niels dan toch aan de slag. Dan zie je bij een deel van de fietsers uit de groep de mondhoeken al omhoog gaan. Een paar anderen beginnen grappige opmerkingen te maken over het gestuntel waarmee Niels zijn band probeert te verwisselen. Niels kijkt ondertussen vertwijfeld om zich heen. Klagend, steunend en kreunend dat het echt niet lukt. “Kom op Niels, je moet het zelf kunnen”, hoor je een aantal mensen roepen. Maar als een paar fietsers hun overige afspraken van die dag in gevaar zien komen en vooral de boze blikken van de vrouw des huizes willen vermijden, wordt Niels uit zijn lijden verlost. Terwijl Niels zijn inmiddels zwarte handen in de berm aan het gras afveegt, wipt een ander in notime met de bandenlichters de band van de velg. “Niels, heb je een binnenbandje bij je?”, wordt er gevraagd. “Nee”, is het antwoord van Niels… Ook dat nog. Niels is niet alleen erg onhandig, zijn materiaal en uitrusting is ook niet op orde. Dit gebeurd Niels niet één keer per jaar. Nee, bij Niels is dit de normaalste zaak van de wereld. Stiekem denk ik dat Niels helemaal niet zo onnozel is zoals hij zich voordoet. Hij kan waarschijnlijk prima een band verwisselen en pist thuis in zijn broek als hij weer een ander het vuile werk heeft laten opknappen.Stiekem denk ik dat Niels helemaal niet zo onnozel is zoals hij zich voordoet.
Dan heb ik in mijn fietsgroepje ook nog de man die jaren met de verkeerde banden rond gereden heeft. Ik wil geen merknamen noemen. Ook dit om de privacy van het merk te waarborgen 🙂 Ricardo heeft al zo vaak lek gereden in zijn leven dat ik hem niet of nauwelijk nog hoef te helpen bij een bandenwissel onderweg. Formule 1 teams staan in de rij om Ricardo in dienst te nemen. Een man met zeer veel ervaring. Op het eerste oog is dat prettig. Stel je voor dat je twee onhandige types in je groep hebt zitten… Allebei zorgen ze echter wel voor het nodige oponthoud. Het maakt natuurlijk niet uit of je bij kilometer 1 of bij kilometer 150 lek rijdt. Maar bij Ricardo is het wel opvallend dat hij regelmatig vlak na de start al langs de kant stond. Vloekend en tierend ritst hij dan zijn zadeltasje open. Dat tasje is altijd te klein voor twee binnenbanden en drie bandenlichters. Zadeltasjes zijn wel groot te koop, maar dat ziet er niet uit. 80% van wielrennend Nederland rijdt dus rond met een te klein zadeltasje. Dat tasje zit zo strak dicht dat daar al vloek één uit de mond van Ricardo ontsnapt. Dit zorgt bij de rest van de fietsers voor de eerste lachsalvo’s.
Nog leuker wordt het als de de lekke band gerepareerd moet worden in de regen. Vorig jaar tijdens de Mergel Heuvelland Tweedaagse heeft Ricardo zelfs meerder malen in één rit langs de kant van de weg gestaan om zijn banden te verwisselen. De regen en kou heeft over het algemeen geen goede uitwerking op het gevoel in je vingers. Je snapt dus wel hoe hij erbij stond. Handschoenen eerst aanlaten, want ja je wilt niet dat ze nog kouder worden. De nodige tijd gaat verloren, want hoe krijg je met handschoenen aan het ventiel losgedraaid. Dat lukt niet! Wij lachen, Ricardo schelden. Handschoenen uit, ventiel losdraaien, en snel de binnenband vervangen. Nou ja snel… Als het regent laten de remblokken nog meer troep achter op de velgen dan onder de droge omstandigheden. Gevolg, de handen van Ricardo werden zwarter en zwarter. Waar veeg je dat aan af? Geen berm dit keer om aan het gras de handen enigszins schoon te vegen. Dan maar afvegen aan de fietskleding. De handen van de ongelukkige bandenwisselaar zijn inmiddels steenkoud (gniffel, gniffel). De buitenband om de velg leggen is dan ook te veel gevraagd. Scheldend en tierend dat het niet lukt, geeft Ricardo zijn velg aan mij. “Als het mij niet lukt, waarom zou het jou dan wel lukken?” In een poep en een zucht heb ik de band er zo omliggen. “Huh?, hoe kan dat nu!”
Ik mag dan veel gelachen hebben om andermans pech tijdens het fietsen. Uiteindelijk blijven lekke banden natuurlijk een vervelende bijkomstigheid tijdens het fietsen. Zelf word ik ook koud als ik sta te wachten tot we weer op pad kunnen. Liever dus geen lekke banden onderweg. Maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik en mijn fietsmaten toch ook elke keer weer veel lol hebben om het gestuntel bij het repareren van de schade. Ook dat hoort bij fietsen! Ben ik dan een hork dat ik om andermans leed lach? Nee hoor, de andere fietsers lachen ook om mij als ik mechanische pech heb. Laat het een schrale troost zijn. 😉
