Leon van der Ster heeft al een heel wielerleven achter de rug. Stilletjes verlangt hij al jaren naar de kussen van de rondemiss. Nu op zijn 39ste zet hij nog één jaar alles op alles om zijn droom waar te maken. Op het hoogste podium belanden van een cyclo of elitewedstrijd. Leon houdt voor CYCLOsportive een dagboek bij van zijn weg naar de top.
door Leon van der Ster
Fysieke uitbarstingen op de fiets keeps me alive and kicking
Het simpele doel van training. Beter worden. Maar wanneer word je nu beter? Als je harder gaat rijden? Of als je fitter bent? Na vijf weken onder professionele begeleiding van Norbert van Kadanz, weet ik in ieder geval dat mijn orthodoxe trainingsmethoden die ik mezelf jarenlang oplegde, haaks staan op de huidige aanpak. Ik heb in vijf weken meer hersteltrainingen uitgevoerd dan de afgelopen tien jaar bij elkaar. Waarom, nou ook hier weer heel simpel. Die paar keer dat ik in het verleden in de week op de fiets zat, kwam dat door wielerkoortsbesmette stemmen in mijn hoofd. Dat stemmetje dat vraagt om een enorme verhoging van de hartslag, het sneller pompen van het bloed door je aderen, het euforische gevoel van adrenaline in je kop. Het uiten van je oerinstinct op de fiets. Fietsen is voor mij denk ik ook een beetje vergelijkbaar met de koeien die van stal de wei in mogen om zich daar uit te leven. De combinatie van zinvol, uitdagend en afwisselend mentaal werk bij Inholland en fysieke uitbarstingen op de fiets, ‘keeps me alive and kicking’. Nou ja, wat me echt gelukkig maakt, is mijn stabiele thuisfront met een geweldige vrouw en mijn lieve twee kinderen, maar dat klinkt wel erg soft en sentimenteel….. Ik kan het dan beter over mijn machonistisch gedrag op de fiets hebben, toch?
Maar okee, intensief sporten was (en is) voor mij toch een manier om dat adrenalineverslaafde monster in me te blijven voeden. Dat betekende dus ook dat ik zelf op mijn gewone fiets naar mijn werk het niet kon laat om menig wielrenner of mountainbiker in te halen, al moest ik daarvoor zo diep gaan dat ik mijn hart in mijn keel voelde bonzen en dat het melkzuur uit mijn uitpuilende ogen naar buiten kwam. Heerlijk, zo jezelf op de pijnbank leggen.
Die paar pijnscheuten en mezelf op de pijnbank leggen dat gebeurt gelukkig nog steeds meer dan voldoende, er is alleen een extra verdieping bijgekomen. De rustdagen, de herstelritten. Jullie kennen ze wel, de ritjes met een hartslag van gemiddeld 110 slagen. De enige keren dat ik zo op de fiets rondreed, was als ik met mijn vrouw een stukje aan het fiets was op vakantie of tegenwoordig als ik met Devi een stukje ga fietsen.
Ingrijpen van de trainer
Afgelopen keer bij De Mol reed ik heerlijk tussen enkele topelite renners in de rondte. Dat gaf een mooi en bevestigend gevoel dat de manier van trainen aanslaat en dat er met dit oude lijf nog best wat progressie te boeken is. Om de ambitieuze doelen voor dit jaar te halen, is er nog steeds wel flink werk aan de winkel, maar een klein beetje bevestiging is altijd lekker. Dat ik vervolgens die zondag een buikgriep krijg en na een dag op bed en wc te hebben doorgebracht, gewoon weer op maandag ga werken, breekt me uiteindelijk richting het einde van de week wel op. Ik voel me die donderdag toch nog niet helemaal hersteld en geef dat ook in mijn trainingsapp aan. Mentaal zit ik met a.s. zaterdag al in mijn hoofd. Ik wil namelijk de vorm van vorige week graag doortrekken en wil er ook komende zaterdag weer invliegen op het heerlijke vliegrondje bij De Mol waar zeker in deze wintercompetitie menig klepper aan de start staat. Nadat ik ’s ochtends wat waarden heb doorgegeven op de app, krijg ik 11 februari om 8.09 uur een paar app’jes binnen.
Leon…
Geen koorts gehad?
Altijd even meten
Kun je uitleggen hoe je je nu voelt
Als je ziek bent altijd even appje. Ok
Mijn reactie: ‘Hé Norbert, denk ik zondag lichte koorts had. Ook diarree en kilo afgevallen zondag. Kreeg mijn lichaam ook niet opgewarmd. Was zondag vanwege geen eten, ook extreem moe. Vrijwel hele dag geslapen. Maandag nog niet fit, maar moest wel gaan werken. Gisteren vanuit huis gewerkt. Vandaag en morgen blijf ik uit voorzorg thuis werken en heb afspraken verzet naar volgende week. Voel me nu wel beter, maar nog wel vermoeid. Ga straks ook nog ff paar uurtjes slapen om ff bij te tanken. Heb zo’n idee dat opgestapelde vermoeidheid van afgelopen weken er nu beetje uitkomt, omdat ik daar nu de kans voor geef.” (noot: ja, ook in de app ben ik lang van stof…)
Tegenreactie van Norbert:
Ja is ook een virus
Je weekend moet ik aanpassen
Zorgen dat fit bent voor trainingskamp
Dat is nu het doel
Doe vandaag maar even niks
Morgen herstel
Weekend rustigere training
Zet de Mol maar uit je hoofd
Is onverantwoord zo.
Ik lees zijn reactie aan Geertine voor en zij moet lachen. Eindelijk iemand die me op de juiste manier aanspreekt en afremt. Normaliter had ik er inderdaad zaterdag gewoon weer ingevlogen. Deze keer dus niet. Komende week staan voornamelijk wat rustigere en kortere trainingen op het programma. Eerst maar weer fit worden. Aan het einde van de week staan er dus maar een 147 km. en 5.16 uur fietsactiviteiten op de teller. Dat druist weer een beetje in tegen mijn zelf voorgenomen gemiddelde trainingsomvang van 10 uur per week. Maar, die week erna voel ik me inderdaad alweer een stuk beter worden en uiteindelijk ben ik ook wel zo slim om te weten dat niet de omvang, maar de kwaliteit van je trainingen uiteindelijk de mate van voortgang bepaalt. In mijn strava trainingslog, kan ik me dus wel vinden met deze ‘resultaten’. Normaliter had ik in een kwakkelende week waarschijnlijk helemaal geen fiets aangeraakt of ik had juist het tegenovergestelde gedaan en die keer dat ik dan wel op de fiets zat, mezelf weer helemaal tot aan het gaatje uitgeput.
Na een paar weekjes voelt een rustig herstelritje bij een gemiddeld hartslag van 110 al vertrouwd. Ik heb afgelopen week drie keer naar mijn werk gefietst en kan dan mooi de trainingen daarmee combineren. De rusttrainingen werken inmiddels ook door in mijn autorijdstijl. Tenminste, het schijnt dat ik sinds een paar weken me opeens ook aan de snelheid houd. Normaliter rijd ik standaard overal nét iets te hard. Die gejaagdheid in het wielrennen, zit dieper van binnen in me geworteld. Er lijkt wat dat betreft ook een verandering plaats te vinden in mijn algehele zijn als individu. Wat dat betreft, krijgt het ‘beter worden’ dan nog een diepere gelaagdheid. Moet niet gekker worden….
Haha, wielrennen met hart & verstand, het cyclonisme in optima forma….Het maakt je niet alleen een betere wielrenner, maar ook een beter mens. Wereldvrede ligt binnen handbereik, zet onze wereldleiders gewoon op een racefiets! Misschien dat we hier eindelijk de ware kracht achter Aboutaleb hebben ontdekt. De Burgervader van dé Stad, blijkt ook een ware fietsliefhebber….
